Rock&Run

Tatra Fest Bieg 2020 - relacja z zawodów cz.2

By Arek Pawłowski23.8.20bieganie, biegi, biegi górskie, relacje, Tatry, zawodyBrak komentarzy

Wczoraj było o trasie, przygotowaniach i logistyce. W drugiej części przechodzimy od razu do sedna bez zbędnych opisów. Zapraszam na kolejną część relacji z zawodów: Tatra Fest Bieg 2020.

Fot. Jacek Deneka

Zobacz

Tatra Fest Bieg 2020 - relacja z zawodów cz.1

By Arek Pawłowski22.8.20bieganie, biegi, biegi górskie, relacje, Tatry, zawodyBrak komentarzy

W zasadzie do samego końca nie wierzyłem, że ten bieg się odbędzie. Organizator co prawda zapewniał, że posiada niezbędne pozwolenie, ale pogarszająca się sytuacja epidemiczna w kraju dawała do myślenia. Ostatecznie wszystko udało się dowieźć do końca, a ja miałem niepowtarzalną okazję by po latach ponownie pobiec w Tatrach. Emocji jak zwykle nie brakowało, zapraszam do części pierwszej relacji z zawodów: Tatra Fest Bieg 2020.

Informacje o biegu

Nazwa: Tatra Fest Bieg
Termin: 15 sierpnia 2020 r.
Miejsce startu/mety: Kuźnice
Godzina startu: 5:00
Dystans: 60 km
Suma podejść/zejść: +5 049m/-5 049m
Link do mapy

Źródło: mapa-turystyczna.pl

Zapisy na tegoroczny Tatra Fest Bieg 2020 trwały raptem kilkadziesiąt sekund. Było to w zasadzie do przewidzenia, dlatego już kilka minut przed godziną "zero" siedziałem i nerwowo klikałem w "F5". W końcu formularz zapisu się pojawił, a ja prawdopodobnie pobiłem swój rekord prędkości pisania na klawiaturze. Na nic się to jednak zdało, bo w ostatnim kroku, przy próbie potwierdzenia zgłoszenia, na stronie wyświetlił się "błąd zapisu". O bieganiu w Tatrach trzeba było szybko zapomnieć.

Niespodziewanie, pod koniec kwietnia, na mojej skrzynce mailowej pojawiła się wiadomość od organizatorów, o możliwości startu w zawodach. Nie powiem, chwilę się zastanawiałem, od trzech tygodni w ogóle nie biegałem, do tego jeszcze pandemia... Żeby jednak nie żałować, odpowiedź mogła być tylko jedna - wchodzę w to!

Maj i czerwiec upłynął pod znakiem zapytania czy zawody w ogóle się odbędą. Ostatecznie, chyba z początkiem lipca, przyszła informacja od organizatorów, że zawody się odbędą. Udało mi się jeszcze pojechać na kilka dni w Tatry, żeby przypomnieć sobie jak to się biega w naszych najwyższych górach.

Fot. Agnieszka Wilk-Pawłowska

Do naszego Rock&Run'owego teamu dołączyła Asia i w trójkę, 13 sierpnia ruszyliśmy na tatrzańską przygodę. W piątek dziewczyny poszły w góry, a ja miałem za zadanie opracowanie biegowej logistyki na dzień kolejny.

Bieganie w Tatrach, biorąc pod uwagę inne biegi w naszym kraju - to inna konkurencja 😉. Dlatego w kontekście mojego startu w Tatra Fest nie miałem żadnych oczekiwań. Wiedziałem, że w życiowej formie nie jestem, ale pomimo pewnych zdrowotnych problemów, mój fit level nie szorował po dnie. Byłem zatem niezmiernie ciekawy na co mnie obecnie stać.

Start biegu zaplanowany był na sobotę 15 sierpnia. Ze względu na ograniczenia spowodowane pandemią zawodnicy zostali podzieleni na dwie grupy. Pierwsza miała startować o 5:00, druga kwadrans później. Wylądowałem w drugim "koszyku", więc o ściganie było trochę trudniej. Nie specjalnie mi to jednak przeszkadzało i tak cieszyłem się, że w ogóle mam szansę uczestniczyć w tych zawodach.

Trasa biegu początkowo miała wynieść 60 km z sumą podejść wynoszącą 5 000 m. Na kilka godzin przed startem, kiedy bezskutecznie próbowałem zasnąć, Agnieszka poinformowała mnie, że z powodu zapowiadanych burz, organizatorzy skrócili dystans do 49 km (suma podejść ok. 3 900 m). Miejsce startu i mety pozostało bez zmian (Kuźnice). Zrezygnowano jednak z odcinka biegnącego po Tatrach Zachodnich. Trochę szkoda, ale prognozy faktycznie nie wyglądały dobrze, więc taka decyzja nie mogła dziwić. W zaśnięciu ta wiadomość nie specjalnie mi jednak pomogła.

Trasa po zmianach

Miejsce startu/mety: Kuźnice
Godzina startu: 5:15
Dystans: 49 km
Suma podejść/zejść: +3 925m/-3 925m
Link do mapy

Źródło: mapa-turystyczna.pl

Kiedy w końcu udało mi się "zmrużyć oko" trzeba było wstawać. Budzik zadzwonił o drugiej w nocy. Pora w sam raz na przedbiegowe śniadanie 😉. Te miałem już przygotowane, zjadłem je bardziej z poczucia obowiązku niż z głodu. Finałowy packing, kawka i byliśmy w drodze do Kuźnic. Jadąc na start zorientowałem się, że nie mam pasa HR. Powrót nie wchodził w grę, ale bardzo żałowałem, bo w planach chciałem trzymać się zakładanego tętna, żeby nie pobiec za szybko na początku. Trudno, będę musiał biec na samopoczucie.

Fot. Joanna Zaleska

Zaparkowaliśmy przy rondzie i w ramach rozgrzewki ruszyliśmy spacerkiem do Kuźnic. Dotarliśmy na start biegu, poddałem się weryfikacji sprzętu obowiązkowego i pozostało tylko czekać na start mojej grupy. Spacer okazał się niewystarczający, poczłapałem więc potruchtać. Na rozgrzewce spotkałem Romana Ficka, świeżo upieczonego rekordzistę Głównego Szlaku Beskidzkiego, pogadaliśmy chwilę, a na koniec zbiliśmy piątkę życząc sobie powodzenia.

W tegorocznej edycji Tatra Fest Bieg wystartowało łącznie 301 zawodniczek i zawodników. Punktualnie o 5 wystartowała pierwsza grupa biegaczy. Chwilę później zajęliśmy ich miejsce w strefie startu i równo o 5:15 ruszyliśmy w górę. Jednak o tym co działo się na trasie biegu przeczytacie już jutro, w następnym odcinku 😉.

Fot. Joanna Zaleska

>> Link do części 2 <<

Zobacz

Biegowo w Kotlinie Kłodzkiej

By Arek Pawłowski12.8.20bieganie, relacje, trasyBrak komentarzy

Rok 2020 jest pełen zwrotów akcji i niespodzianek. Można się nawet pokusić o stwierdzenie, że w obecnym czasie planowanie czegoś w perspektywie dłuższej niż tydzień lub dwa, nie ma większego sensu. Po kilku resetach postanowiłem już nie planować w tym roku żadnego urlopu, wyjazdu, biegu etc. tylko działać na bieżącą chwilę.

Zobacz

inov-8 Roclite 300 - test

By Arek Pawłowski8.8.20bieganie, buty, inov-8, recenzja, sprzęt, testyBrak komentarzy

INOV-8 to w świecie biegów górskich i trailowych marka kultowa, która ma pokaźne grono gorących zwolenników, jak również krytyków. Kilka lat temu sam byłem bliski zakupu, ale niestety po przymiarce X-talon'ów 212, okazało się, że są dla mnie zdecydowanie za wąskie. Minęło trochę czasu, ale w końcu buty z obozu inov-8 trafiły do mojego arsenału.

Podstawowe informacje

marka: inov-8
model: Roclite 300
nawierzchnia: teren
przeznaczenie: treningowe
waga (rozmiar 42): 300 g
drop (spadek pięta-palce): 8 mm

Jak podaje oficjalny dystrybutor inov-8 w Polsce: Roclite były pierwszymi butami inov-8, które pojawiły się na polskim rynku...

Inov-8 w wersji Roclite występuje w kilku podobnych wariantach. O ile kształt cholewki jest raczej podobny, to należy zwrócić uwagę na drop, który w zależności od wersji wynosi od 4 do 8 milimetrów. Roclite'y możemy również nabyć z wodoodporną membraną - Gore-Tex.

Warto też wspomnieć, że od niedawna producent oferuje modele z grafenową podeszwę G-grip, która zapewniać ma bardzo dobrą przyczepność oraz zwiększoną trwałość. Testowane przeze mnie buty posiadały podeszwę o nazwie: TRI-C Sticky, zatem do wersji grafenowej nie mogę się odnieść.

Dodam jeszcze, że testowane buty zostały przeze mnie zakupione z własnych środków.

Producent o bucie

... nowy bieżnik - 6 mm kołki o rozszerzonej podstawie dają większą stabilizację stopie; nowa podeszwa - guma TRI-C Sticky - oznacza super przyczepność do skał. W podeszwie zaprojektowano nową generację płytki META-PLATE, chroniącej spód stopy przed uderzeniami o twarde i ostre kamieniste podłoże. Nowa pianka POWERFLOW daje 10% lepszą amortyzację i 15% więcej energii oddaje niż tradycyjne podeszwy. Nowa konstrukcja cholewki - system sznurowania ADAPTERWEB powstał na bazie anatomicznej budowy stopy, dobrze trzyma piętę a jednocześnie pozwala swobodnie pracować palcom i przy ewentualnym spuchnięciu nie uciska stopy. Język jest zintegrowany z materiałem cholewki co zabezpiecza przed wpadaniem piasku czy kamyków.

Dużo tych nazw i technologii, zobaczmy jednak jak to wszystko wypada w praktyce.

Przeznaczenie

Zgodnie z informacją zamieszczoną na stronie dystrybutora, Roclite 300 to but zaprojektowany z myślą o górskich maratonach. Nacisk położono na dobrą przyczepność i kontrolę buta na nierównej nawierzchni. Zastosowana amortyzacja powinna nam zapewnić dobrą izolację od podłoża.

Warunki testowe i pierwsze wrażenia

Muszę przyznać, że recenzja tego buta miała ukazać się już kilka miesięcy temu. Powodem takiego opóźnienia był brak możliwości przetestowania butów w warunkach typowo górskich (czytaj tatrzańskich). Przed ostatecznym werdyktem chciałem dać im jeszcze jedną szansę 😉

Nie będę ukrywał, że pierwsze wrażenia okazały się dużym rozczarowaniem. Szumnie zapowiadane technologie jakoś niespecjalnie mnie zachwyciły. W zasadzie to po pierwszych biegach byłem tym butem rozczarowany. Trudno było mi znaleźć jakąkolwiek zaletę lub cechę, która uzasadniałaby ich zakup. No cóż, po przebiegnięciu ponad 700 km, ciągle niczego takiego w nich nie odkryłem, ale przejdźmy do szczegółów.

Cholewka

Cholewkę wykonano z przewiewnej siateczki. Z przodu mamy skromny otok, który ma za zadanie chronić nasze palce. Od środka ku tyłowi rozchodzą się dwa krzyżujące się pasy, które nadają kształt całej konstrukcji buta. Po bokach mamy gumowane pasy, które również pełnią funkcje usztywniającą. Język jest miękki i elastyczny, dodatkowo zintegrowany z materiałem cholewki. Zastosowano cienkie sznurowadła, które niestety potrafią się rozwiązać w podczas biegania.

Zapiętek jest dość sztywny, ale wygodny. Niestety but niezbyt dobrze "trzyma" piętę. Na szczęście mamy dodatkową dziurkę na sznurowadła, dzięki czemu możemy to "trzymanie" zdecydowanie poprawić.

Kopyto, w skali stosowanej przez inov-8 (od 1 do 5), ma wartość 3. Mamy zatem do czynienia z konstrukcją o średniej szerokości. Na mojej nodze "trójki" leżą bardzo dobrze, miejsca na palce mi nie brakuje. Oczywiście każdy powinien ten parametr zweryfikować osobiście, ale muszę przyznać, że bardzo podoba mi się, że producent o tym komunikuje. Chyba żadna wiodąca marka nie informuje w tak jasny sposób o charakterystyce swoich poszczególnych modeli, brawo inov-8.

Podeszwa i bieżnik

Nie będę ukrywał, że miałem co do tego punktu duże oczekiwania. W końcu na stronie producenta można znaleźć zapewnienia o "doskonałej przyczepności".

Na początek kilka słów na temat amortyzacji, która jest... bardzo mizerna. Nie spodziewałem się oczywiście mega wygodnych kapci, zwłaszcza po producencie, który od amortyzacji raczej stroni. Jednak odczucia nie były przyjemne. Dodatkowo należy też wspomnieć o przytaczanej wyżej "izolacji od podłoża". But izoluje raczej średnio i po przebiegnięciu 30 km po tatrzańskich, kamienistych szlakach, będziecie raczej mieli dość.

Od początku wiedziałem, że ten typ bieżnika, ze względu na usytuowanie i częstość kołków, na błotnistym terenie raczej się nie sprawdzi. Dlatego też nie specjalnie zdziwiłem się, że but na błotnistych, bieszczadzkich zbiegach spisał się słabo. Podobnie było też na mokrych kamieniach, podobnie czytaj - zdecydowanie poniżej oczekiwań. Nie chcąc jednak spisywać te buty na straty postanowiłem poczekać, aż nadarzy się okazja do pobiegania w Tatrach. Niestety ten egzamin Roclite 300 również oblały. O ile but suchej skały "trzyma" się dobrze (pokażcie mi but, który nie "trzyma" się suchego tatrzańskiego granitu), to już na mokrej zdecydowanie brakuje mu przyczepności. Podeszwa "sticky" nie ma startu nie tylko do świetnej gumy continentala w adidasach, ale również wypada znacznie gorzej od tej zastosowanej w Kalenji Kiprace Trail 4.

Trwałość

Roclite 300 nie miały ze mną łatwo, nie można powiedzieć żebym je w jakimś stopniu oszczędzał. Po przebiegnięciu ponad 700 km w bardzo zróżnicowanym terenie buty wyglądają przyzwoicie. Oczywiście widać stopniowe zużycie materiałów, ale wynikają one wyłącznie z eksploatacji.

Podsumowanie

W zasadzie nikomu nie mogę polecić tego buta. Nawet fanom marki radzę rozejrzeć się za innym modelem ze stajni inov-8. Roclite 300 niczym się nie wyróżnia, na żadnym terenie nie spisuje się szczególnie dobrze. Jest to but bardzo prosty, wręcz toporny. W czasie biegania po leśnych ścieżkach spisuje się dobrze, ale... no właśnie, leśne ścieżki nie stanowią raczej większego wyzwania. W tej cenie znajdziemy na rynku dużo więcej ciekawszych modeli.

Zobacz

Kotlina Kłodzka - plan kilku wycieczek biegowych (lub pieszych)

By Agnieszka2.8.20bieganie, góry, motywacja, trasyBrak komentarzy

Jeżeli wybierasz się do Kotliny Kłodzkiej i chcesz się trochę poruszać – to zdecydowanie jest to tekst dla Ciebie! Od razu zaznaczę, że nie jest to propozycja treningowa dla zagorzałych biegaczy. Jeśli jednak z niedowierzaniem patrzysz na ludzi biegających po górach, to nie musisz się obawiać. Poniżej propozycje powinny przypaść Ci, drogi czytelniku, do gustu.

Zobacz

Optyczne czujniki tętna

By Arek Pawłowski15.7.20akcesoria biegowe, bieganie, ciekawostki, czujnik tętna, technologieBrak komentarzy

Pozostajemy w temacie czujników tętna. Ostatnio pisałem o pasach piersiowych, dzisiaj przyjrzymy się czujnikom optycznym. Czy warto się nimi zainteresować? O tym i nie tylko w niniejszym wpisie.

W części pierwszej szczegółowo opisałem pasy piersiowe, było zarówno o wadach i zaletach. Dzisiaj na warsztat bierzemy czujniki optyczne. Temat jest dość skomplikowany więc uprzedzam, że będzie trochę dłużej niż ostatnio, ale chyba nie będziecie narzekać.

Jeszcze 5 lat temu optyczne czujniki tętna były raczej ciekawostką. Czołowi producenci zegarków sportowych zaczęli umieszczać je w swoich topowych sprzętach całkiem niedawno, bo w okolicach roku 2016. Obecnie, optyczne czujniki tętna montowane są już nie tylko w najdroższych modelach, ale także w opaskach za kilkaset złotych. Odmiennym tematem jest oczywiście jakość tych czujników. Nie da się jednak zaprzeczyć, że na przestrzeni kilku lat, czujniki optyczne stały się wszechobecne.

Na wstępie warto również zaznaczyć, że optyczny pomiar tętna nie jest technologią specjalnie młodą. Wykorzystywany jest już od kilkudziesięciu lat w służbie zdrowia. O ile jednak optyczne pomiary podczas spoczynku nie stanowią problemu, to pomiary w czasie aktywności to zupełnie inna liga.

źródło: suunto.com

Jak to działa?

Pomiar za pomocą OHRM (Optical Heart Rate Monitoring) odbywa się za pośrednictwem światła. Cały trik polega na tym, że światło rozprasza się w naszym ciele w przewidywalny sposób wraz ze zmianą dynamiki przepływu krwi. Dotyczy to zarówno częstotliwości tętna, jak również zmianę objętości przepływu krwi.

Czujniki optyczne zbudowane są z kilku elementów. Przede wszystkim jest nim emiter optyczny, który naświetla naszą skórę. Zazwyczaj emitery składają się z 2 lub więcej diod LED. Odbite światło przechwytywane jest przez detektor, a następnie przetwarzane jest przez procesor sygnału, który przetwarza te informacje na cyfrowe dane. Dodatkowo przy pomocy akcelerometru pozyskiwane są dane na temat ruchu. Dopiero ten komplet danych jest analizowany przez algorytmy. Pozyskiwane w ten sposób dane poza tętnem umożliwiają dodatkowo wyznaczyć np. VO₂ max, zmienność rytmu serca, stężenie metabolitów krwi, poziom tlenu, czy nawet ciśnienie krwi.

W przypadku pomiarów z pasa piersiowego mamy do czynienia z danymi wyświetlanymi w czasie rzeczywistym. W wypadku pomiarów optycznych jest to informacja, która zostaje oszacowana w oparciu o wiele danych wsadowych. Oczywiście obliczenia wykonywane są w ułamku sekundy, niemniej nie są to dane bezpośrednie, a do uzyskania pożądanego wyniku wymagane jest przeprowadzenie skomplikowanych analiz. To powoduje, że samo urządzenie musi być bardziej wydajne, żeby poradzić sobie z przetworzeniem znaczących ilości danych. To oczywiście ma bezpośredni wpływ na wyższą cenę sprzętu.

źródło: garmin.com

Pomimo większego skomplikowania urządzenia w porównani z tradycyjnym pasem piersiowym, wydawać by się mogło, że czujniki optyczne są opcją zdecydowanie lepszą, zapewniają nam przecież dużo więcej danych. To w zasadzie prawda, ale nie do końca, bo jak to często w życiu bywa sytuacja nie jest taka jednoznaczna. Gdzie zatem tkwi problem?

Główne problemy technologii optycznego pomiaru tętna

Szum optyczny - chodzi o jakość pozyskiwanych danych. Pierwotne dane zawierają bardzo dużo "śmieciowych" informacji. Żeby uzyskać konkretny wynik niezbędna jest szczegółowa filtracja zebranych danych. Specjaliści szacują, że jedynie 1/1000 odbieranego światła przez czujnik zawiera poszukiwane informacje. Reszta odebranych sygnałów to światło odbite, które nie jest wykorzystywane do analizy.
Odcień skóry - kolor ludzkiej skóry może przybierać różnorodną gamę odcieni, a różne odcienie skóry inaczej absorbują światło. Na przykład ciemniejsza skóra pochłania więcej zielonego światła, co stanowi problem, ponieważ większość OHRM używa zielonych diod LED jako emiterów światła, ograniczając ich zdolność do dokładnego pomiaru tętna przez ciemną skórę. Dlatego producenci stosują często różnokolorowe diody LED. Problemem są również tatuaże, które także mogą zafałszować wyniki tętna.
Problemy z interpretacją danych - przykładowo częstotliwość kroków (kadencja) często mieści się w tym samym zakresie co bicie serca (140-180 uderzeń/kroków na minutę). Algorytmom niestety zdarza się "pomylić" kadencję z częstością pracy serca.
Lokalizacja czujnika - okazuje się, że nadgarstek to jedno z najgorszych miejsc do dokładnego monitorowania naszego tętna. Pod względem jakości zbieranych danych dużo lepszym miejscem do pomiaru jest np. przedramię ze względu na większą gęstość naczyń krwionośnych. Najlepiej byłoby jednak umieszczać optyczne czujniki tętna na czole lub uchu.

Tyle o problemach, teraz sprawdźmy co takie czujniki mogą nam zaoferować. Wysokiej jakości czujniki optyczne mogą nam zapewnić bardzo bogate dane biometryczne możemy do nich zaliczyć:

częstotliwość oddechów
VO₂ max
saturację - czyli poziom tlenu we krwi
zmienność rytmu serca
ciśnienie krwi
efektywność pracy serca

Kiedy najlepiej sprawdzi się OHRM?

Czujniki optyczne dobrze sprawdzają się podczas rejestracji treningów ze stałą intensywnością. Jeżeli więc planujesz zwykłe rozbieganie OHRM sprawdzi się idealnie. Podobnie ma się sytuacja przy długich sesjach, które najczęściej pokonujemy w podobnym tempie i ze stałą intensywnością. Wówczas optyczny czujnik tętna sprawdzi się tak samo dobrze jak pas piersiowy.

Jeżeli jednak planujesz intensywną sesję interwałową i zależy Ci na bardzo dokładnych danych, zabierz lepiej pas piersiowy. Szybkie zmiany intensywności podczas treningów mogą okazać się dla czujników optycznych sporym wyzwaniem. Częstym problemem jest np. błędne zarejestrowanie pierwszego odcinka interwału.

Swego czasu ciekawe badanie przeprowadziła firma Polar, gdzie porównano trzy różne sprzęty do pomiaru tętna, były to:

pas piersiowy Polar H10
optyczny czujnik tętna OH1 umieszczany na ramieniu oraz
optyczny czujnik tętna wbudowany w zegarek

Za standard uznano wskazania pasa piersiowego Polar H10, który cechuje się bardzo dużą dokładnością. Okazało się, że optyczny czujnik tętna OH1, który umieszcza się wysoko na ramieniu, zanotował w całym teście odchylenia pomiarowe rzędu 1% względem swojego piersiowego odpowiednika. Optyczny czujnik tętna wbudowany w zegarek przy niskich intensywnościach wykazywał podobną dokładność (błędy w granicach 1%). Jednak przy sesjach o dużej intensywności i zmienności wysiłku (gra w unihokeja) błędy w pomiarze sięgały już 13%.

źródło: polar.com

Optyczne czujniki tętna nie najlepiej sprawdzą się również podczas jazdy na rowerze. Jak pisałem wyżej czujniki do wyświetlania tętna analizują również dane z akcelerometru, a podczas jazdy na rowerze drgania z kierownicy mogą generować dodatkowy szum informacyjny, który może wpłynąć negatywnie na jakość uzyskiwanych danych.

Podobnie sytuacja wygląda przy ćwiczeniach na siłowni, czy treningu Crossfit. Dźwiganie ciężarów zmienia sposób przepływu krwi w ramionach, co również może mieć wpływ na poprawność wyników.

Niektóre osoby nie czują się komfortowo podczas korzystania z pasa piersiowego. Dotyczy to często kobiet, które mogą czuć wzmożony dyskomfort podczas noszenia pasa piersiowego w połączeniu ze stanikiem sportowym. Wówczas poświęcenie pewnej precyzji danych kosztem wyższego komfortu staje się uzasadnione.

Czy zatem warto interesować się czujnikami optycznymi?

Początkowo optyczne czujniki tętna miały złą prasę. Te złe opinie nie były wyssane z palca, ale technologia ta na przestrzeni lat ciągle się rozwija. Czy dzisiaj warto zainteresować się optycznymi czujnikami tętna? Moim zdaniem, zdecydowanie tak. Po pierwsze należy pamiętać, że czujnik, czujnikowi nie równy. Montowane w topowych zegarkach Garmina, Polara, czy Suunto nijak się mają do tych zainstalowanych w opaskach za kilkaset złotych. Po drugie, podczas większości treningów biegowych czujniki optyczne sprawdzają się bardzo dobrze. Oczywiście ciągle zdarzają się pomyłki, ale coraz częściej te różnice dla większości osób mogą okazać się nieistotne.

Wskazówki dotyczące korzystania z optycznego czujnika tętna

Głównym czynnikiem mającym wpływ na dokładność pomiarów, jest sposób noszenia zegarka. Warto zastosować się do kilku podstawowych rad:

zegarek nie powinien być zapięty zbyt luźno, musi dobrze przylegać do ręki;
zegarek nie powinien być zapięty zbyt ciasno, może to spowodować ograniczenia w przepływie krwi;
kluczowe jest noszenie zegarka jak najwyżej nad nadgarstkiem, na czas treningu warto umieścić zegarek wyżej niż podczas normalnego użytkowania (w odległości równej szerokości 2 palców nad kością nadgarstkową), zapewni to nam większą dokładność wyników;

To byłoby na tyle jeżeli chodzi o temat monitoringu pracy serca. Zainteresowani mogą również zapoznać się z tekstem o pasach piersiowych. Technologia technologią, przede wszystkim życzę Wam udanych treningów 🙂

Źródła:
https://valencell.com/blog/2015/10/optical-heart-rate-monitoring-what-you-need-to-know/
https://www.polar.com/blog/optical-heart-rate-monitoring-polar-precision-prime/
https://www.suunto.com/pl-pl/Content-pages/co-naley-wiedzie-o-nadgarstkowym-pomiarze-ttna/

Zobacz